Super Heroes

Glina ponownie zmierzył wzrokiem Shera od stóp po samą czuprynę. Dało się wtem usłyszeć kobiecy głos w radiu:
- Spora grupa wyrostków demoluje Plac Wspaniałych, potrzebne posiłki, całe mnóstwo...

- Odbiór - odpowiedział policjant. Już miał ruszyć, ale... nie mógł. Samochód nie chciał odpalić. Sher zaś ma okazję się wykazać. Pomimo tego, że nie przebywa w mieście od dawien dawna, zna drogę do Placu. Jak zatem postąpi?

Gdy policjant silił się nad odpaleniem pojazdu, Sher był już kilka kroków od celu. Na miejscu zaś był przerażający widok; liczne szumowiny, począwszy od karłów, poprzez dryblasów i spaślaków, na przeogromnych mięśniakach kończąc. Rzucali w przechodniów ławkami, wywracali marmurowe posągi na beton, roztrzaskując niektóre z nich. Wszystkiemu towarzyszyły złowieszcze okrzyki i śmiechy, pomijając już wrzaski spanikowanych obywateli miasta, którzy cudem uchylali się pod lecącymi przedmiotami.

Na całe szczęście znalazła się też policja. Siedem radiowozów wiozących po czterech funkcjonariuszy zatrzymało się na placu. Uzbrojeni w gaz, gumowe kule, pałki i armatki wodne, poczęli nacierać na oprychów. Ci zaś całą gromadą ruszyli na policjantów; nie wyglądało na to, by sprzęt do rozpędzania zamieszek robił na nich większe wrażenie.

Funkcjonariusze zostali staranowani przez hołotę, trzymali się jednak dzielnie. Zanim zostali ciężko pobici, załatwili sporą większość delikwentów. Na placu boju zostało czterech karłów, dwóch dość wysokich chudzielców i jeden mięśniak. Kontynuowali rozróbę, nie zwracając uwagi na Shera. W okolicy porozrzucane są liczne deski i marmurowe bryły, które mogą być pomocne.

Nieudolny cios łokciem w glacę wystarczył, żeby powalić bydlaka. Tarzał się po ziemi wyjąc przy tym niemiłosiernie. Najprawdopodobniej był już nieszkodliwy. Brawo.

Z kieszeni jego bojówek wystawał zaś portfel; po jego otwarciu, bohaterowi aż błysnęło w oczach. Dało się zobaczyć dwieście kuszących dolarów. Czemu by ich nie wziąć?

Żeby zakończyć sielankę, na Shera ruszyli chudzielcy. Obaj mieli opuchnięte oczy, w których widać było chęć uspokojenia bohatera. Karły zaś wciąż bawiły się w najlepsze.

Chuchra, jak to na chuchra zresztą przystało, niemal pofrunęły po solidnych ciosach z rozbiegu. Nie wyhamował jednak przed karłem, który, znalazłszy się na miejscu niemal znikąd, wplątał mu się pod nogi. To z kolei owocowało bolesnym potknięciem.

Sherowi mocno zaczęły łzawić oczy, czuł też krew lejącą się z jego nosa niczym z kranu. Sytuacji nie poprawił na pewno krzyk karłów, które zapewne zwróciły uwagę na obecność bohatera. Dało się słyszeć głośny tupot.

Zaś sensownym rozwiązaniem według Shera będzie...

Z racji na załzawione oczy, Sher nie miał wielkiego pola manewru. Nawet znów się wywrócił. Na całe szczęście upadł na plecy, toteż twarz miał jeszcze w porządku. Sensownym wyjściem wydawało by się przetarcie oczu, co też bohater zrobił.

Widział, że karły zaczęły już ostrożniej się przymierzać, odkąd zdały sobie sprawę z nadludzkiej szybkości Shera. Manewrowanie może sprawiać teraz niewielkie trudności. Delikwenci zaś, przyjąwszy gardę, stanęli w linii, równolegle do pola widzenia bohatera, rozstawieni od siebie w odstępach blisko dwóch, może trzech metrów.

Całkiem sprytna i, jak się okazało, skuteczna metoda. Nie spełniła tylko oczekiwań bohatera, który załatwił tylko jednego z karłów. Pozostali, usłyszawszy krzyk kompana, natychmiast się rozbiegli.

Przyjęli wtem tę samą pozycję co wcześniej, zdawali się już wystraszeni. Nie dawali jednak za wygraną.

Co prawda, prędkość tych małych trutni pozostawiała wiele do życzenia, refleks zaś mieli niesamowity. Bohater przymierzający się do rozbiegu był wystarczającym sygnałem do obrony. Cała trójka uwaliła mu się pod nogi, owocując kolejnym bolesnym potknięciem... I trzema karłami siedzącymi Sherowi na plecach, z zamiarem połamania rąk.

Nie tak bohater wyobrażał sobie udany dzień.